Momenteel zijn er ruim 60 mensen werkzaam bij Hekstra, maar het begon allemaal met slechts een man en dat was oerpake Ebele. In 1924 begon hij als lokale rietdekker aan de Foarwei in Damwâld. „Waarom mijn oerpake dit bedrijf begon weet ik eigenlijk niet”, vertelt Romke Hekstra, vierde generatie en huidige eigenaar. „Waarschijnlijk zag hij gewoon een kans en die pakte hij.” Het pionieren van oerpake bleek geen verkeerde zet, want als één van de eersten in Damwâld kon hij zich een auto veroorloven en ook had het gezin Heksta van toen een vaste telefoon. Zo rond de oorlog nam pake Romke het bedrijf over. „Zo ging dat gewoon, van vader op zoon.”
Pake Romke besloot het bedrijf te verhuizen naar de Willemstrjitte, waar het nu nog steeds gevestigd zit. „Ik herinner me dat nog wel”, vertelt Romke. „Het was een stuk kleiner en achter het terrein waren allemaal volkstuintjes. De loods zat helemaal vol met riet.” De familie Hekstra woonde naast het bedrijf. „In dat huis stond een heel groot bureau in de hoek en daar betaalde pake Romke dan de salarissen in geldzakjes uit. Het uitbetalen van de lonen ging toen ook nog vaak per week.”
„Rond 1980 namen mijn vader Ebele en oom Johan de zaak over van mijn pake Romke. In deze tijd gebeurde er veel. Naast het rietdekkersbedrijf startten ze ook het Fries Aannemersbedrijf erbij.” Pake Romke hoorde vaak de vraag: ‘kunnen jullie dit ook?’ Er was veel werk te krijgen naast het rietdekken en deze kans pakten de nieuwe eigenaren met beide handen aan. „Dit werk combineren is ook heel logisch”, legt Romke uit. „Vaak moet er eerst verbouwd worden en daarbij hoort ook het leggen of onderhouden van een rieten dak.”
Ebele en Johan zagen vaker kansen om te innoveren. Zo brachten ze later patent riet op de markt. „Ik denk dat ze altijd al aan het zoeken waren naar verbreding van het bedrijf. Het was niet alleen een rietdekkersbedrijf meer. Als ik zo terugkijk zie ik ook dat mijn pake veel meer bezig was met de politiek en mijn vader écht met het ondernemen. Hier werd al de basis gevormd voor de verschillende bedrijfsonderdelen.”
Hoewel het bedrijf standaard van vader op zoon ging, was het nooit zeker dat Romke het stokje uiteindelijk zou overnemen. „Het was nooit ter sprake gekomen”, vertelt Romke. „Ik kreeg altijd mee dat ik mezelf moest gaan redden en ik had het uiteindelijk ook wel goed voor elkaar. Ik ging wel de bouw in, maar zorgde ervoor dat ik zelf geld ging verdienen.”
Het ondernemende zat er in ieder geval al vroeg in. Romke was nog geen twintig toen hij zich bij de Kamer van Koophandel meldde, zodat hij zichzelf kon verhuren aan zijn vader. Maar behalve werken ging hij ook studeren. Eerst bouwkunde aan de mts en later ging hij verder naar het hbo voor de studie makelaardijleer.
„Op de mts liep ik stage bij bouwbedrijf Lont uit Sint Annaparochie. Na mijn hbo-studie belde Arjen Lont mij op. Hij had een baan voor mij en vroeg of ik al klaar was met studeren. Ze zochten eigenlijk een verkoper voor het agrarische gedeelte, maar er was nog een kandidaat. Ik werd uiteindelijk een manusje van alles: calculeren, uittekenen, ik deed veel verschillende dingen. Zo kon ik goed ontdekken wat ik echt zou willen. Na een jaar werd ik assistent-projectontwikkelaar, Arjen Lont zijn rechterhand. Ik was toen 24 jaar.”
Als 27-jarige werd Romke opgenomen binnen het management van Lont. Een jong MT-lid noemen ze dat ook wel. „Ik had het nooit echt geambieerd, maar het kwam gewoon op mijn pad en het paste me ook wel. Als projectontwikkelaar was ik bezig met ontwikkeling en verkoop. Ik heb hier echt de eerste grote meters in mijn carrière gemaakt. Het mooiste project was Pakhuis Hartelust aan de Romkeslaan in Leeuwarden. Het was midden in de crisis, de bouw had het moeilijk. Maar wij verkochten alle appartementen gewoon door creatief te zijn.
We verkochten een ‘thuisgevoel’, door een modelappartement helemaal in te richten en voornamelijk in te zetten op marketing.”
Ongeveer zeven jaar later kwam Romke voor een keuze te staan. Hij ging weg bij Lont en had daardoor drie opties: bij een ander bedrijf werken, voor zichzelf werken of misschien toch het familiebedrijf overnemen? „Al snel bleek dat de tijd toch niet rijp was om het familiebedrijf over te nemen. Het was nog wat te vroeg. Ik belde wat rond en uiteindelijk kon ik aan de slag bij Van Wijnen, regio noord als adjunct-directeur. Een mooie uitdaging bij een een prachtig bedrijf waar ik veel heb geleerd. Maar paste ik wel bij zo’n groot bedrijf?”
Een jaar later kon Romke de overstap maken naar directeur bij Van Wijnen. Maar toen trok vader Ebele aan de bel. „Hij dacht vast, als hij die stap neemt, dan ben ik ‘m kwijt
Nu
„Was het een lastige keuze? Het voortzetten van een familiebedrijf heeft toch een grote aantrekkingskracht, want wat zou het jammer zijn als het bedrijf Hekstra zou stoppen. Ik was wel klaar voor een nieuw avontuur, en dat met een rugzak vol ervaring. Het beheren en verbeteren van een eigen bedrijf, dat brengt natuurlijk wel wat uitdagingen met zich mee. Ik vind ook dat we gegroeid en verbeterd zijn. We hebben onze eigen prefab afdeling opgezet, wat trouwens weer zo’n logische keuze was. We zagen een kans om onze eigen houten elementen te maken en hebben deze kans gepakt. Zo is ook de discipline dakmeester in de dakrenovatie ontstaan. Er was een kans in de markt en daar hebben wij op ingespeeld.”
„Ik vind het belangrijk dat ik zaken doe vanuit het hart en hier speelt het creëren van een thuisgevoel een grote rol. Het is zonde om een woning casco op te leveren, want juist daarna kun je nog zoveel waarde bieden aan de nieuwe bewoners. Dit vinden we heel belangrijk en dat maakt het ook veel persoonlijker.” Niet alleen aan klanten wil Romke het thuisgevoel afgeven, maar ook aan zijn personeel. „Ik denk vanuit een familiesysteem. De jongens en paar dames moeten zich thuis voelen hier. We functioneren samen als een familie en zo moet het ook voelen, want als dit op orde is, dan maken we automatisch mooie dingen met elkaar.”
Toekomst
Romke is sinds 2017 aan de bak voor het familiebedrijf, als vierde generatie rietdekker en als tweede generatie bouwer. „Ik zie de toekomst positief en uitdagend. Stilstaan is geen optie, ik moet avontuur hebben. Al moet ik mezelf zo af en toe ook even knijpen om te kijken wat er allemaal al is gebeurd en wat we hebben bereikt. Ik kan heel erg genieten van de organisatie zoals die nu staat en dat die loopt zoals het moet lopen. We zijn van een taakgerichte organisatie naar een eindresultaatgerichte organisatie gegaan. Het draait er uiteindelijk allemaal om of de klant zich thuis gaat voelen.”
Het volgende avontuur lonkt, maar daar kan Romke eigenlijk nog niks over zeggen. Een ander thema kan hij wel benoemen en dat is dat hij graag iedereen maximaal in zijn eigen talent of kracht zet, wat wellicht resulteert in zelfsturende teams of afdelingen. „Of ik ook een potentiële opvolger in één van mijn kinderen zie? Nee, dat heb ik nog niet”, lacht Romke. „Zij moeten ook voor zichzelf gaan ontdekken wat zij graag willen worden en doen. Het moet geen verplichting zijn dat ze het bedrijf later gaan overnemen. Als ze hier zijn, dan vind ik het wel fantastisch. Verstoppetje in het riet spelen en zich misselijk drinken aan de chocolademelk uit de automaat, als ik dat zie dan denk ik altijd weer even aan hoe ik hier als klein jongetje rondstapte.”
